Sven Verhaeghe is geen schreeuwer, maar iemand die helemaal past in de Westhoek: een rustige en harde werker die stilaan het kunstenlandschap verovert met zijn werk. Met alle heisa rond de herdenking van de Groote Oorlog let je natuurlijk nog meer op de begraafplaatsen en monumenten die je passeert als je richting Poperinge rijdt. Het is daar dat Sven Verhaeghe (°1974) woont en werkt. Hij leeft er met vrouw en kinderen in een huis voorzien van een grote tuin met aardig wat oude bomen. Hij is geboren en getogen in deze streek, in Roesbrugge aan de IJzer, een deelgemeente van de stad Poperinge. Hij is opgegroeid in een omgeving waar niet echt belangstelling bestond voor de kunsten, maar wel voor het tekenen. Zijn grootvader tekende portretten en ook Sven nam veelvuldig het potlood ter hand. Hij was trouwens verslingerd aan de verhalen van Willy Vandersteen. “Eigenlijk een knullige tekenaar,” vindt hij, maar een die hem wel kon boeien. In een vitrinekast is een oud exemplaar van Suske en Wiske prominent geëtaleerd. Sven Verhaeghe heeft een opleiding als leraar plastische opvoeding gevolgd in ‘de Ledeganck’, de rijksnormaalschool in Gent waar Octave Landuyt (°1922) ooit die afdeling heeft opgericht. Tekenen was daar helaas niet echt belangrijk. Hij had nooit de roeping om les te geven en koos voor een baan als artistiek begeleider in De Lovie, een centrum voor personen met een verstandelijke handicap in Proven, een andere deelgemeente van Poperinge. Verhaeghe: “Ik word er geconfronteerd met mensen die outsiderkunst maken, dat is een voortdurende bron voor reflectie. Die mensen hebben geen echt bewustzijn van kunst, maar ze zijn zo intens bezig met hun medium dat ze prachtige dingen maken.” Aanvankelijk wou hij daar inderdaad les geven, algauw merkte hij dat het zo niet werkte. Hij organiseert nu een atelier waar hij zelf ook schildert en waar er ruimte is om te werken en te praten.