top of page

Forecast Horizons - Els Wuyts

‘Forecast Horizons’ is een term die vooral gebruikt wordt in een economisch kader, waarbij het eigenlijk gaat over het kunnen maken van ‘voorspellingen’. Als je het even opzoekt, komt je gauw terecht bij: het maken van prognoses, het verhogen van marges en/of het verkleinen van risico’s. Het is een voorspelling van de toekomstige vraag in de markt naar een bepaald product. En op grond van die voorspelling kan men de nodige grondstoffen bestellen of fabriceren om aan de veronderstelde en verwachte toekomstige vraag te zullen kunnen voldoen. Met andere woorden: als je er aan denkt een bepaalde voorspelling – forecast – uit te spreken is een zekere voorzichtigheid én voldoende kennis duidelijk aangewezen. De betrouwbaarheid ervan wordt immers getoetst en gemeten aan de werkelijkheid…

En het is net die verhouding tot de werkelijkheid die zo intrigerend is. Beter gezegd: het gaat over het zoeken naar een bepaalde verhouding mét een werkelijkheid.

Waar een ‘forecast horizon’ eerder een (toekomstgerichte risicovolle) tijdsdimensie weergeeft, verplaatst kunstenaar Sven Verhaeghe het accent naar een plaats, de ruimte, het landschap. Via het schilderkunstige genre van het landschap, dat al langer zijn plaats in de kunstgeschiedenis kent, brengt hij het binnen een hedendaags kader. De drie-laagse opbouw van het klassieke landschap met voorgrond, horizon en lucht doorbreekt hij: wat lucht was wordt nu voorgrond, wat voorgrond was valt buiten het kader en wordt onbelangrijk en de horizon is een titel geworden. Daartussen spelen zich de mythologie, de natuur of zelfs weerfenomenen af. Voorplan en achterplan verdwijnen en ook lijkt op het platte vlak (dat een schilderdoek of vel papier toch is) een persoon ‘net even weg te zijn’. Je zou bijna denken dat de Mona Lisa of Jennifer Lawrence als model klaar stonden in een soort landschappelijk decor maar even naar toilet moesten of even een twitterbericht gingen checken… Wat blijft is een bijna-idyllische wolkenhemel, een gigantische draaikolk of een vol kosmetisch palet. Zijn doeken en tekeningen – maar ook de video’s en installaties – bewegen zich tussen het abstracte en het realistische, waardoor we ze niet klakkeloos in het hedendaagse kunnen plaatsen, maar binnen de traditie staan ze eigenlijk ook wat vreemd.

DSC00594.JPG

Het geheel van de tentoonstelling is geconstrueerd in een eigen tijdskader met een eigen dimensie (een non-tijd in een niet-plaats bijna). Het is als het ware een aftoetsen van een bepaalde kijk op een bepaalde werkelijkheid met ons, de bezoeker, de kijker, de twijfelaar. Net zoals in een weerbericht waar weerman of weervrouw voorspellingen probeert te maken met ingewikkelde systemen als hoge en lage luchtdrukgebieden, stellen deze werken ons eigenlijk ook de vraag hoe we ons zelf verhouden tot de wereld.

Wat gebeurt er met ons als er enkel leegte is, als de ‘tijd’ afwezig is en de wereld een onderwereld wordt? Wat doen we met de donkerte die dagelijks het nieuws bepaalt? Hoe kunnen we de toekomst voorspellen als mensen als vee worden geslacht en waar kleuren als grasgroen en herfstrood stilaan lijken op dorre weiden en gestolde lava? Hoe griezelig vinden we het als het tragische en het desolate de bovenhand krijgt? Hoe dapper zijn we als we toch blijven hopen én feest kunnen vieren? Hoe moedig zijn we als we blijven proberen en blijven zoeken tussen wat we kunnen en wat we willen?

Met andere woorden: de op het eerste zicht instap- en uitstapklare werken van Sven Verhaeghe doen ons nadenken over onze positie in de wereld én zeggen rotsvast: Doe vooral die voorspellingen ! Spring in de kosmos, verzoen je met de duisternis en overwoeker… !

DSC00595.JPG

“Do not go gentle into that good night.

Rage, rage against the dying of the light.”

(Dylan Thomas)

Els Wuyts

Gent, 5 september 2014

bottom of page